“NAKAKAILANG bilang na siya sa mga sasakyang nagdadaan sa harap ng caffe ngunit wala parin ang kanyang hinihintay. Halos tumigil na sa pag ikot ang wristwatcht na suot niya ngunit naroroon pa rin siya sa kanyang kinauupuan. Gusto na niyang ibato ang pangatlong order na kape sa pagkainip ngunit hindi niya magawa. Hindi siya mageeskandalo roon para magmukha siyang kawawa, wala namang kinalaman ang mga taong naroroon sa problema niya. Anong malay ba ng mga ito kung siya na ang pinaka looser sa buong mundo? Alam ba ng mga ito na iniwanan siya ng kanyang boyfriend at umalis ito ng walang paalam ilang taon na ang nakakaraan. Na naunsyami ang pagkapromote sa kanya bilang editor at higit sa lahat alam ba ng mga ito na nawalan siya ng laptop, cellphone, Dslr camera at cash money na allowance sana niya for a couple of months? Naholdap siya isang gabi sa sinasakyang taxi, tatanga tanga kasi siya noong araw na iyon, papaano ba naman naunsyami ang pagkapromote nya. Imbyerna tuloy ang Loka kaya wala sa sarili nang sumakay ng taxi hindi na niya napansin na hindi na pangkaraniwan ang ikinikilos ng dtiver, kasalukuyan pa naman niyang dinidibdib ang pagiwan sa kanya ng kanyang jowa. Kaysa naman patayin siya, ipinaubaya na lamang niya ang kanyang mga kagamitan sa magnanakaw. Mas importante naman sa kanya ang kanyang buhay kaysa sa mga material na bagay, kahit pa sabihin mong sunod sunod ang kamalasan niya. Hindi naman alam ng mga tao don ang kanyang kasalukuyang sitwasyon, ang alam nila karaniwan lang siyang costumer ng caffe na iyon. Baka mas pagkamalian pa nga siyang naiinis dahil hindi siya sinipot ng kadate, kung kayat mukha siyang pinagsukluban ng langit at lupa. Naku naman kung biruin siya ng tadhana ay bonggang bongga. Kulang nalang mabalitaan niyang nasunog ang bahay na ipinamana sa kanya ng magulang. Oh diba wapak na ang drama niya kapag nagkataon.
“Girl pasensya na nagovertime kami ni bf eh.” Humihingi ng paumanhin na tinig ng kanyang kaibigan na nagmula sa kanyang likuran. Umupo ito kaharap niya sa mesa. Walang ngiti si Alcina na makipag beso beso si Fifi sa kanya. Fifi is her bestfriend mga mula noong highschool sila and it last until now. Papaano ba naman pareho nilang tinotolerate ang kalokohan ng bawat isa. At higit sa lahat madalas nilang pagtyagaan ang mga negative side of attitudes nila kaya hangang ngayon ay strong ang friendship nila.. Fifi ang gustong ipatawag nito sa kanya short for Josephine nakuha daw nila ito sa isang babasahin na iyon nga daw ang meaning.
“Overtime? Nakailang ulit ba kayo?” inis na sabi ni Alcina.
“Friend naman!” bulyaw nito. “kung bitter ka wag mo naman sana akong idamay, alam mo namang sinusulit ko lang ang time ni bf baka sumakay na uli siya ng barko at mamiss nanaman namin ang isa’t isa. Sayang naman yung time diba?” ngiti nito na walang halong pagtatampo. “Wag kana magalit” pag aalo nito. “Babawi ako promise!” taas ng kanang kamay niya.
“Che! Tigilan mo nga ko.” Saway niya rito sabay tapik sa nakataas na kamay nito at binalibag sa mesa.
“Aray naman! Di ka lang pala bitter ngayon war freak pa! mukha kana ngang mangga sa asim ng mukha mo ah.” Biro ni Fifi. “Dahil dyan pag order mo ko ngayon ng kakainin, nagutom tuloy ako sa paghihintay sayo.” Pang iinis pa nito.
Hindi siya inimikan ni Alcina bagkus ay tumawag ito ng waiter at umooder ng kakainin nila. Nang makapag order na ay binalingan ang kaibigan. “Fi, dala mo ba?” seryosong tanong ni Alcina.
“Syempre naman friend! Ikaw pa malakas ka sa akin eh.” iniabot na nito ang sobreng nagmula sa bag.
“Pasensya kana sa abala ah.. wala kasi akong ibang malalapitan.” Nagpapasalamat na sabi niya.
“Wala iyon nuh! What friends are for kung hindi tayo magtutulungan?”
Sabay silang nagyakap pagkatapos.
“Teka nga pala bakit hindi ka na lang umuwi sa inyo para naman hindi ka na nahihirapan pa?” nag-aalalang tanong ni Fifi sa kaibigan.
“No, I wont.. diba nga I promised to myself na I will stand on my own feet, di ako aasa sa kanila.” Malungkot na wika niya.
Mula ng makagraduate ng college si Alcina ay bumukod na siya sa kanyang mga magulang. Tuwing may mahahalagang okasyon na lamang siya umuuwi sa mga ito. Lalo pa ngayong umiiwas siya, ayaw na talaga niyang tumapak o ni mapadaan man lang sa lugar nila. For her that place made her miserable yet crazy. Baka matuto pa syang umiyak kapag binalikan niya iyon.
“Iyon nga lang ba ang dahilan mo?” nanunuring tanong ni Fifi sa kaibigan. Tumango lamang si Alcina sa tanong nito.
Paano nga ba niya masasagot ang katanungan iyon ng kaibigan kung sa sarili niya mismo ay alam na alam na ang kasagutan at ang maidudulot nito sa kanyang pagkatao. Sino ba namang matinong tao na gagawa ng bagay na makakasakit ulit sa kanya. Ofcourse she would do everything to scope with that feelings, she would never do the same mistake again pero aminin man niya o hindi hanggang ngayon matindi padin ang impact ng mga pangyayari sa kanya noon.
“MARRY him my child. Alam kong liligaya ka sa piling nya. Besides we know his family better at bata pa lang kayo ay magkakilala na.” malambing na saad ng ama sa kanya habang kandong kandong sya nito sa loob ng library kung saan sila nag uusap.
“Pero Papi! Masyado naman yatang biglaan yan?! Boyfriend ko na si Miro.. Sa kanya ko gustong maikasal. Hindi sa taong ni minsan ay di sumagi sa isip ko na mamahalin ko. Your being unfair with me na yata.” Pagtatampo ni Alcina sa ama. At sabay tayo mula sa kandungan nito at naglakad patungo sa may bintana.
It was the first time na inutusan sya ng kanyang ama, hindi naman kasi iyon matatawag na hiling kundi isang kautusan na kung saan he left no choice but to follow.
Hinihiling nito sa kanya na pakasalan ang anak ng kanyang kumpare sa kadahilanan daw na nakikita nito ang sarili noong kabataan niya. Sinasabi nito na masipag daw ito at responsable, ito ay batay sa kwento ng kanyang ama. Close daw ang mga ito dahil minsan magkasama sila sa mga business trip nito. Magkasosyo kasi ang ama niya at ang ama ng binata sa iilang mga business nila. Ni picture nga ng binata ay hindi pa niya nakikita papaano pa naman niya makukumbinsi ang sarili na pakasalan ito. Isa pang dahilan kinder garten pa lamang siya ng huling makita ito, at mga musmos pa lamang sila nuon pano kaya niya ito makikilala kung ganoon na katagal ang lumipas?. At ang balita niya sa mga magulang ay sa abroad ito lumaki, madalang lamang kung umuwi ng bansa. Occassionally ika nga at kung minsan dahil lang sa business. Amboy ito kung maituturing. Paano pa kaya siya makikisalamuha rito kung magkaiba na sila sa simpleng mga bagay pa lamang. Ni gustuhin man lang ay di sasagi sa isipan niya, anu siya baliw? Nagkakagusto sa multo? E puro kwento lang ang mayroon dito. Kahit kailan talaga magulo ang kanyang ama, naisip niyang kung sana noon pa lamang sinabi na nito sa kanya ang balak di sana hindi muna sya na inlove at nagboyfriend. Masunurin naman siyang anak at tiyak na susundin ang kagustuhan ng ama, ang kaso nga lang mahal niya ang boyfriend kaya pilitin man niyang sundin ang ama ay di magagawa. Ayaw niyang magdusa at makasakit, ang tanging gusto lamang niya ay ang lumigaya. Pero kung ang pagsunod sa ama ang magiging hadlang ay susuway muna siya sa unang pagkakataon. Dapat sana ay ipinaalam na agad sa kanya ang plano di sana pinag aralan niya kung papaano kilalanin muna ito at unti unti tanggapin ng kanyang utak na ito ang dapat pakasalan, siguro naman matututo na nyang mahalin to kung ganoon ang prosesong kanilang pagdadaanan. Di sana pareho silang di nahihirapan ngayon.
“Its for your own good my child. Hindi nanaisin ng magulang na ipahamak ang kanyang anak.” Alo nito sa anak. At nilapitan pa niya ito sa may bintana. Hinaplos haplos ang hanggang balikat na buhok.
“Papano na po kami ni Miro? Mahal niya ako alam nyo yon mahal ko rin siya. Do you think makakapayag sya sa gusto nyo? Naiiyak na nasambit na lamang ni Alcina sa ama, halos pabulong na lamang niyang isinatinig iyon. Ni hindi niya hinarapan ang ama upang itago ang mga luhang naguunahang umagos mula sa kanyang mga mata.
“This conversation is final.” Matipid lang na sagot nito. At ito na ang nagpasyang maunang lumabas ng silid. Naiwan syang umiiyak roon.
“UI!! Natulala ka dyan?!” untag sa kanya ni Fifi ng mahalatang nawala siya sa kasalukuyan at tila bumabalik na naman dito ang mga alaala ng huling pagtatalo ng kaniyang ama at magmula noon ay hindi na sila nag usap pa kahit sabihin mong umuuwi siya sa bahay nila occassionally “Don’t tell me may galit ka parin sa kanila?”
“Hindi naman.” Ngiti na niya at nag aya na siyang lisanin na nila ang lugar. Inihatid na siya ni Fifi sa kanyang bahay at umalis ito kaagad upang tumungo sa boutique nito.
“Girl pasensya na nagovertime kami ni bf eh.” Humihingi ng paumanhin na tinig ng kanyang kaibigan na nagmula sa kanyang likuran. Umupo ito kaharap niya sa mesa. Walang ngiti si Alcina na makipag beso beso si Fifi sa kanya. Fifi is her bestfriend mga mula noong highschool sila and it last until now. Papaano ba naman pareho nilang tinotolerate ang kalokohan ng bawat isa. At higit sa lahat madalas nilang pagtyagaan ang mga negative side of attitudes nila kaya hangang ngayon ay strong ang friendship nila.. Fifi ang gustong ipatawag nito sa kanya short for Josephine nakuha daw nila ito sa isang babasahin na iyon nga daw ang meaning.
“Overtime? Nakailang ulit ba kayo?” inis na sabi ni Alcina.
“Friend naman!” bulyaw nito. “kung bitter ka wag mo naman sana akong idamay, alam mo namang sinusulit ko lang ang time ni bf baka sumakay na uli siya ng barko at mamiss nanaman namin ang isa’t isa. Sayang naman yung time diba?” ngiti nito na walang halong pagtatampo. “Wag kana magalit” pag aalo nito. “Babawi ako promise!” taas ng kanang kamay niya.
“Che! Tigilan mo nga ko.” Saway niya rito sabay tapik sa nakataas na kamay nito at binalibag sa mesa.
“Aray naman! Di ka lang pala bitter ngayon war freak pa! mukha kana ngang mangga sa asim ng mukha mo ah.” Biro ni Fifi. “Dahil dyan pag order mo ko ngayon ng kakainin, nagutom tuloy ako sa paghihintay sayo.” Pang iinis pa nito.
Hindi siya inimikan ni Alcina bagkus ay tumawag ito ng waiter at umooder ng kakainin nila. Nang makapag order na ay binalingan ang kaibigan. “Fi, dala mo ba?” seryosong tanong ni Alcina.
“Syempre naman friend! Ikaw pa malakas ka sa akin eh.” iniabot na nito ang sobreng nagmula sa bag.
“Pasensya kana sa abala ah.. wala kasi akong ibang malalapitan.” Nagpapasalamat na sabi niya.
“Wala iyon nuh! What friends are for kung hindi tayo magtutulungan?”
Sabay silang nagyakap pagkatapos.
“Teka nga pala bakit hindi ka na lang umuwi sa inyo para naman hindi ka na nahihirapan pa?” nag-aalalang tanong ni Fifi sa kaibigan.
“No, I wont.. diba nga I promised to myself na I will stand on my own feet, di ako aasa sa kanila.” Malungkot na wika niya.
Mula ng makagraduate ng college si Alcina ay bumukod na siya sa kanyang mga magulang. Tuwing may mahahalagang okasyon na lamang siya umuuwi sa mga ito. Lalo pa ngayong umiiwas siya, ayaw na talaga niyang tumapak o ni mapadaan man lang sa lugar nila. For her that place made her miserable yet crazy. Baka matuto pa syang umiyak kapag binalikan niya iyon.
“Iyon nga lang ba ang dahilan mo?” nanunuring tanong ni Fifi sa kaibigan. Tumango lamang si Alcina sa tanong nito.
Paano nga ba niya masasagot ang katanungan iyon ng kaibigan kung sa sarili niya mismo ay alam na alam na ang kasagutan at ang maidudulot nito sa kanyang pagkatao. Sino ba namang matinong tao na gagawa ng bagay na makakasakit ulit sa kanya. Ofcourse she would do everything to scope with that feelings, she would never do the same mistake again pero aminin man niya o hindi hanggang ngayon matindi padin ang impact ng mga pangyayari sa kanya noon.
“MARRY him my child. Alam kong liligaya ka sa piling nya. Besides we know his family better at bata pa lang kayo ay magkakilala na.” malambing na saad ng ama sa kanya habang kandong kandong sya nito sa loob ng library kung saan sila nag uusap.
“Pero Papi! Masyado naman yatang biglaan yan?! Boyfriend ko na si Miro.. Sa kanya ko gustong maikasal. Hindi sa taong ni minsan ay di sumagi sa isip ko na mamahalin ko. Your being unfair with me na yata.” Pagtatampo ni Alcina sa ama. At sabay tayo mula sa kandungan nito at naglakad patungo sa may bintana.
It was the first time na inutusan sya ng kanyang ama, hindi naman kasi iyon matatawag na hiling kundi isang kautusan na kung saan he left no choice but to follow.
Hinihiling nito sa kanya na pakasalan ang anak ng kanyang kumpare sa kadahilanan daw na nakikita nito ang sarili noong kabataan niya. Sinasabi nito na masipag daw ito at responsable, ito ay batay sa kwento ng kanyang ama. Close daw ang mga ito dahil minsan magkasama sila sa mga business trip nito. Magkasosyo kasi ang ama niya at ang ama ng binata sa iilang mga business nila. Ni picture nga ng binata ay hindi pa niya nakikita papaano pa naman niya makukumbinsi ang sarili na pakasalan ito. Isa pang dahilan kinder garten pa lamang siya ng huling makita ito, at mga musmos pa lamang sila nuon pano kaya niya ito makikilala kung ganoon na katagal ang lumipas?. At ang balita niya sa mga magulang ay sa abroad ito lumaki, madalang lamang kung umuwi ng bansa. Occassionally ika nga at kung minsan dahil lang sa business. Amboy ito kung maituturing. Paano pa kaya siya makikisalamuha rito kung magkaiba na sila sa simpleng mga bagay pa lamang. Ni gustuhin man lang ay di sasagi sa isipan niya, anu siya baliw? Nagkakagusto sa multo? E puro kwento lang ang mayroon dito. Kahit kailan talaga magulo ang kanyang ama, naisip niyang kung sana noon pa lamang sinabi na nito sa kanya ang balak di sana hindi muna sya na inlove at nagboyfriend. Masunurin naman siyang anak at tiyak na susundin ang kagustuhan ng ama, ang kaso nga lang mahal niya ang boyfriend kaya pilitin man niyang sundin ang ama ay di magagawa. Ayaw niyang magdusa at makasakit, ang tanging gusto lamang niya ay ang lumigaya. Pero kung ang pagsunod sa ama ang magiging hadlang ay susuway muna siya sa unang pagkakataon. Dapat sana ay ipinaalam na agad sa kanya ang plano di sana pinag aralan niya kung papaano kilalanin muna ito at unti unti tanggapin ng kanyang utak na ito ang dapat pakasalan, siguro naman matututo na nyang mahalin to kung ganoon ang prosesong kanilang pagdadaanan. Di sana pareho silang di nahihirapan ngayon.
“Its for your own good my child. Hindi nanaisin ng magulang na ipahamak ang kanyang anak.” Alo nito sa anak. At nilapitan pa niya ito sa may bintana. Hinaplos haplos ang hanggang balikat na buhok.
“Papano na po kami ni Miro? Mahal niya ako alam nyo yon mahal ko rin siya. Do you think makakapayag sya sa gusto nyo? Naiiyak na nasambit na lamang ni Alcina sa ama, halos pabulong na lamang niyang isinatinig iyon. Ni hindi niya hinarapan ang ama upang itago ang mga luhang naguunahang umagos mula sa kanyang mga mata.
“This conversation is final.” Matipid lang na sagot nito. At ito na ang nagpasyang maunang lumabas ng silid. Naiwan syang umiiyak roon.
“UI!! Natulala ka dyan?!” untag sa kanya ni Fifi ng mahalatang nawala siya sa kasalukuyan at tila bumabalik na naman dito ang mga alaala ng huling pagtatalo ng kaniyang ama at magmula noon ay hindi na sila nag usap pa kahit sabihin mong umuuwi siya sa bahay nila occassionally “Don’t tell me may galit ka parin sa kanila?”
“Hindi naman.” Ngiti na niya at nag aya na siyang lisanin na nila ang lugar. Inihatid na siya ni Fifi sa kanyang bahay at umalis ito kaagad upang tumungo sa boutique nito.