“CHIEF officer wala pa po ba kayong lead sa kaso ko?” tanong ni Alcina sa police na nakaasign sa kaso niya.
“Miss sa mga kaso hong ganyan mahirap nang marecover yung mga nanakaw. Malamang nabenta na nila iyon. Tsaka mahihirapan kang magsampa ng kaso. Lalo na’t hindi mo nakuha yung plate number ng taxi kaya wala ka talagang habol.” Mahinahon na tugon ng pulis in charge.
Nagmumukha na siyang tanga sa pagbabalik balik sa presinto marecover lang niya ang mga gamit na nawala. Nawalan sya ng mga importanteng contacts idagdag mo pa rito ang mga pinagkapuyatan nyang mga nobela at script na hindi pa naipapasa. Hindi na talaga niya alam ang gagawin sa pagkakataong iyon. Minsan nga gusto na niyang sumuko na lamang ngunit wala talaga sa bokabyularyo niya ang salitang iyon. She cursed that term. Mahirap kasing bumawi lalo na at naghahabol sya ng oras sa pagpapasa sa mga ito. Her new editor has no consideration at all kahit pa sabihin mo ritong nadisgrasya ang mga gawa nya at kailangan pa syang bigyan ng kahit konting panahon para ulitn ang mga ito. Kaya ngayon looser na looser talaga ang drama nya. Poor Alcina. Lukot ang mukhang nilisan niya ang police station, wala siyang napala at wala na talaga siyang mapapala sa pagbabalik balik doon at mukhang nagsasayang na lamang siya ng oras. Nagpasya na lamang siyang ulitin lahat iyon at gawan na lamang ng paraan kaysa magmukmok. Magdodouble time na lamang siya sa pagawa kahit pa hindi na sya makakain basta mareach lang niya ang dead line ay magiging masaya na sya. Tsaka tama na rin siguro ang nangyari para naman makalimutan na niya ang mga di magagandang eksenang naganap sa kanya nitong nakaraan. Isusubsob na lamang niya ang sarili sa pagsusulat at nang may maitulong pa iyon sa recovery ng kanyang utak at puso. Double purpose nga naman, may maipapasa na syang nobela at script pansamantala pa niyang nalimutan ang mga masasamang pangyayari sa buhay nya. Blessing in disguised na matatawag.
Naglalakad sya patungo sa paradahan ng jeep ng may bumusina sa kanya. Paglingon niya bumungad sa kanya ang mukha ng stranghero. He wore shades kahit na nasa loob pa ito ng kanyang sasakyan. Wala naman siyang maipipintas rito dahil bumagay ito sa matangos niyang ilong na tinernohan pa ng maninipis at mala rosas na labi.
“hop in” alok nito na nginitian pa sya at banayad na tinginan mula ulo hangang paa. Na concius tuloy siya sa paraan ng pagtitig nito naalala niyang naka maong lang pala siyang kupas na tinernuhan ng threefourth shirt at rubbershoes. Nahiya siyang bigla, naisip niyang nagmumukha na talaga siyang hopeless dahil sa mga kamalasang natatamo.
“Thanks pero may pupuntahan pa ako” tanggi niya, at ipinagpatuloy ang paglalakad.
“Wait!” sigaw nito ngunit hindi niya pinansin. Nang medyo makalayo na siya mula sa kung saan sila naguusap kanina ay nakuntento na siya at nasiguro na hindi na siya susundan pa nito. Ngunit nagulat na lamang siya ng may humawak sa kanyang mga braso. Nagtatakang humarap siya. Ang estrangherong kausap pala kanina ang pangahas na humawak sakanya.
“Sssshh..” pigil nito sa tangkang pagtatalak niya. Binawi niya ang braso mula sa mga kamay nito at tumugil sandali sa paglalakad.
“Its hot outside, pwede bang paunlakan mo naman ako this time?” sinserong sabi nito sa kanya. Wala na siyang nagawa kung hindi pagbigyan ito.
Wala silang imikan sa loob ng kotse. Si Gage ang unang nagtangkang bumasag nito.
“Anong ginagawa mo sa police station?” walang ideyang tanong nito.
“Nagfollow up lang ako ng kaso.” Inporma niya
“What happened?” nagaalalang tanong nito.
“Nahold-upan ako sa taxing sinakyan ko last week, at umaasa akong marerecover pa nila ang mga gamit ko.” malungkot na tugon niya.
“Ano yong mga nakuha?” interesadong tanong ulit nito.
“Its none of your business. Masyado ka ng maraming tanong.” pagsusuplada niya.
“Okay.” Pagputol nalang ni Gage sa usapan nahalata kasi niyang mailap ito sa kanya at naiintindihan niya ng pinagdadaanan nitong mga problema ngayon kahit pa hindi nito sabihin sa kanya ay mababakas parin ito. Hindi kasi maitatago ng maganda niyang mukha ang lungkot sa mga mata nito.
Hindi na sila nagkibuan hangang sa marating nila ang Subdivision kung saan pareho silang nanunuluyan. Nagulat pa si Alcina nang mapag alamang magkatapat ang bahay nito at ang bahay na tinutuluyan niya. Pagkakataon nga naman, paano pa niya ito maiiwasan sa susunod na pagkakataon?
MULA sa bintana ng kanyang kwarto ay tanaw na niya ang paglabas ng dalaga mula sa gate ng bahay nito. Minasdan niya ang kabuuan nito at humanga siya ng labis rito. At first hindi siya attracted dito pero sa paminsan minsan nitong pagtitig sa mga larawang kinuha niya rito noong nag iisa ito sa basketball court ay napansin niya ang kakaibang angkin na kagandahan nito na makikita lamang sa katagalan ng pagtitig dito, kaya nga hindi siya nagsasawang pagmasdan ito. He is wondering kung bakit niya pinag aaksayahan ng panahon ang babaeng ito samantalang hindi man ito umabot sa kanyang standards at higit sa lahat hindi siya ang tipo nito. Kaya nga nang hilingin ng kanyang kaibigang si Miro na bantayan ito at paibigin ay hindi niya sinunod ang kagustuhan nito dahil alam niyang hindi niya ito magugustuhan at baka masaktan lamang niya ang dalaga. But he promised to his friend na susubaybayan niya ito kahit na hindi sila maging malapit sa isat isa at mabantayan ng araw araw. Nitong huli lamang niya narealize na gusto na pala niyang sundin ang pakiusap ng kaibigan. This girl arose his manly feelings towards a woman. Hindi niya maintindihan kung bakit niya naramdaman iyon sa kanya samantalang ang supla suplada nito at hindi pa niya ito nakikilala ng lubusan. Malayong malayo nga ito sa mga naging girlfriends nya.
“Is that all you want? Pano kung magbago ang isip mo? Pano kung ako naman ang mapasubo? It will be unfair for me too. Kilala mo naman ako pare seryosong tao.” Pag aarok niya sa kaibigan
“I made my decision final at di na magbabago ito. I’m just doing this for her.” Pinal na sabi niya at sa pagkakataong iyon natapos ang kanilang pag-uusap.
Paulit ulit na pumapasok ang eskenang iyon sa kanyang pagninilaynilay. His friend was right. Tama nga si Miro na sa kanya ito ipaubaya besides they were best of friend at kilala na nila ang isa’t isa. Hindi mapapahamak ang dalaga sa kamay nito kapag nagkataon na mag krus ang landas nila at ibigin siya nito.
Nagpasya siyang umuwi na muna ng bansa upang makapagbakasyon at hanapin muna ang sarili. Masyado na kasi niyang nakalimutan ang sariling pangarap sa pagpapatakbo ng kanilang mga negosyo. Bata pa lamang siya gustong gusto na niyang maging isang kilalang photographer at sumikat ngunit hindi iyon nabigyan ng katuparan dahil mas inuna niya ang kagustuhan ng mga magulang. Bata pa siya nang huling pagtapak niya sa sariling bansa. Mula noon ay hindi na siya nakapagtagal pa rito. Kung hindi nga lang dahil sa mga business trip or meeting nito ay hindi pa siya makakatuntong dito. Minsan umuuwi lamang siya kapag may importanteng okasyon. Masyado siyang naging busy sa pamamahala ng negosyo nila sa ibang bansa. Ayaw kasi iyong patakbuhin ng kanyang nakakatandang kapatid. Mas gusto pa nito ang magtayo ng sariling business kaysa patakbuhin ang business nila. Kaya ayun isinantabi ang sariling pangarap sinunod ang magulang at ginawa ang lahat mapalago lamang ito inilaan ang lahat ng oras upang walang masabi ang mga ito. Minsan nga kapag bibibiro siya ng mga business partners ng parents niya ay napipikon siya. Bakit daw hindi sya nagaasawa? Ano daw ba ang tipo niya at reregaluhan siya ng mga ito. Sa totoo lang gusto na talaga niyang magsettle down, sino ba naman ang ayaw mag asawa lahat naman yata e. Ang problema nga lang ay mahirap makahanap ng matino at disenteng babae sa mga panahon ngayon. Di bale nalang tumandang binata kaysa naman hindi maging masaya at makatagpo ng babaeng manloloko lamang sa kanya. Sapat na sa kanya ang mga nakaraang experience na lagi siya ang naiiwang umiiyak at naloloko. Labis kasi siya kung magmahal, ika nga he’s giving his one hundred one percent na kahit hindi na niya kaya ay ginagawa pa niya basta’t para sa taong mahal nito. Useless ang katalinuhang taglay niya pagdating sa love. Kay nga natuwa siya ng sabihin ng ama na may irereto daw sa kanya ang anak ng kumpare nito na nasa Pilipinas at pinagplanuhan pa nilang i-blind date silang dalawa. Mabilis ang naging pag sangayon niya lalo na nang malaman niyang ito ang cute na batang babae na kalaro ng kanilang bunsong kapatid na si Mac na mas bata sa kanya ng limang taon. He perfectly knew that baby girl kaso hindi na nga lang niya matandaan ang pangalan nito.
Nang makauwi na siya ay saka naman niya nabalitaan na umurong na ito sa blind date at naglayas daw sa kanila. Nadismaya siya at pinilit na lamang niyang kalimutan ang usapan. Total its not too late pa naman hindi naman siya nagmamadaling mag asawa. Ano bang malay niya kung pangit na ngayon ang cute little girl na gustong gusto niyang nakikita noong mga bata pa sila. Kaya isinantabi na lamang niya ang isiping iyon. Nawala na ang excitement na noo’y nabuhay. Sakto naman ang paghingi ng tulong ng kanyang bestfriend na bantayan ang kanyang iniwang kasintahan dahil magpapachemotherapy ito sa Abroad at dadaan sa maselang gamutan, may sakit kasi itong leukemia. Lingid ito sa kaalaman ng kasintahan kaya nga hindi niya magawang magpaalam dito at sabihin ang totoong dahilan, tiyak na magaalala ito ng labis sa kanya baka sundan pa siya nito. Hindi naman niya maatim na makita sya nitong nahihirapan, mas gugustuhin pa niyang saktan at iwan na lamang niya ito kaysa makita syang nasasaktan ng dahil sa kalagayan niya. He will undergo a SCT (stem cell transplantation) isa itong treatment with high doses of chemotherapy and radiation therapy at doon muna sya mamalagi matapos ng mahabang gamutan. At ngayon dalawang taon na mula ng huli nilang paguusap. Napagpasayahan na niyang ituloy ang pagbabantay rito at pagpapaibig, magpakilala na rin siya matapos ang dalawang taong pagsusubaybay rito at nang mas maging malapit sila sa isa’t isa. Mula kasi ng huling magusap sila ng kanyang bestfriend ay hindi na sila nagkaroon ng pa communication sa isa’t isa. Nakiusap kasi ito na ito na lamang ang unang susulat mageemail or cocontact sa kanya pagdating. Kaya mas pinili na lamang niyang magpaubaya na at sumunod sa plano. Malayo kasi ang lugar nila sa aroad na pinuntahan nito. At mukhang ayaw rin nitong makita niya ito sa ganoong kalagayan. Hindi na rin kasi siya nagkaroon ng pagkakataon na alamin ito o kamustahin ito sa dami ng kanyang obligasyon. Wala nga siyang ni anumang balita kung nagging matagumpay ang pagpapagamot nito at lubusan ng gumaling ito. Ofcourse he was a concerned friend pero hindi naman siya perpektong tao na always active ang mind sa lahat ng bagay minsan nakakalimot din siya.
Kaya eto ngayon siya handang handa na, upang panindigan ang pangakong binitawan sa kaibigan, gagawin na niya ang pakikipaglapit rito at sisiguraduhin niyang aalagaan nga niya ito.
Bago niya tuluyang napagpasyahang mamalagi na ng bansa ay pina imbestigahan muna niya ang dalaga at napag alaman niyang ang tinutukoy na kasintahan ng kanyang bestfriend ay ang babae sana na dapat ay irereto sa kanya at makaka blind date nya noon. Nalaman din nito ang paglalayas nya at naging buhay pagkatapos. Kaya nga’t eto siya ginawa ang lahat maging magkalapit lang sila ng bahay, pinilit pa niya ang may ari nito na ibenta na sa kanya ang bahay na iyon sa kahit gaano kamahal na halaga, maging madali lamang sa kanya ang pakikipaglapit rito. Naisip kasi niyang mas malapit mas magiging madali at the same time mababantaya pa niya ito ng maayos. Alam rin niyang labis itong nasaktan sa pag alis ni Miro kaya handa syang gawin ang lahat mapalitan lang ito sa buhay nya. Nang malaman na niya lahat ng tungkol rito ay nagpasya na siyang simulan na ang plano kahit na maging magkaibigan muna sila basta magkaroon lang siya ng pagkakataon na maging malapit sila sa isa’t isa. Walang kaalam alam ang kanyang mga magulang na nasa Pilipinas na siya ngayon, and it was already a week mula ng umalis siya ng Canada pinagbilinan lamang niya ang bunsong kapatid na si Mac na pangasiwaan muna ang mga negosyo nilang naiwan nya. Saka na lamang niya kakausapin ang ama kapag nalaman na nitong umuwi na siya ng bansa. Less than five years na mula nang magdisisyon ang kanyang mga magulang na manatili na lamang sa Pilipinas at nagretired narin ang ama mula sa pangangasiwa ng business nila kaya sa kanya naiwan ang responsibilidad. Ngunit kailangan na rin kasi niyang humanap ng makakatuwang sa buhay at he is really lonely na kaya nga biglaan siya kung magpasya na ipagkatiwala muna ito sa kapatid. Dito niya hinabilin ang mga obligasyon at kasabwat na rin niya ito sa plano na huwag munang ipaalam sa mga magulang ang paguwi sa Pilipinas.
Lumipas ang maghapon na nakakulong lamang sa loob ng bahay na iyon si Gage. Wala naman siyang alam gawin at alam puntahan, wala rin naman kasi siyang naging kaibigan sa bansa kung hindi si Miro, mas lalong wala rin siyang kakilalang kapitbahay dahil kakalipat lang niya nang nakaraang araw. Hindi rin siya sanay na walang ginagawa, noong nasa states pa siya bawat segundo sa kanya ay napakahalaga, minsan naghahabol pa siya ng oras or kapag natyempuhan ng maraming gawain kulang pa sa kanya ang buong araw. Twentyfour seven kung magfunction ang mga nerves niya roon samantalang dito bawat segundo ay tila isang pagsubok na dapat niyang malagpasan nang araw na iyon. Gustuhin man niyang kumuha ng mga larawan sa labas ay parang tukso naman na hindi siya makaalis ng bahay tila may parte ng kanyang katawan na tinatamad at hinihila siya pabalik. Maghapon siyang nagpatugtog at kung minsan ay pinagmamasadan ang mga nakaw kuha niyang mga larawan kay Alcina. Ang iba ngang kuha nito ay iprint niya at para teenage boy na idikit sa kanyang closet. Nagtataka na nga siya sa kanyang sarili na tila ba nagiging weirdo na siya nitong mga nakaraan.
Papalubog na ang araw ng mapagpasyahan niyang akyatin ang rooftop ng bahay. Mula ng mabili niya ito ay hindi pa niya ito nasubukang akyatin, kaya nang maisipan ay tinungo niya agad iyon dala dala ang camera, upang makuhanan na rin ang paglobog na araw sa kanilang lugar. Naisip niyang maganda ang konseptong iyon.
Mula sa kanyang kinatatayuan ay tanaw na niya ang nakaupong dalaga na kumakain sa terrace ng kwarto nito na nasa second floor na nakapaharap sa bahay niya, may kaharap itong laptop kasama ang iilang mga libro at papel sa tabi nito. Marami din ang pagkaing nakalatag sa mesa na mistulang nagpipicnick ito o kaya naman ay may hinihintay na kasalo sa dami ng nasa hapag. Palihim niya itong kinuhanan ng larawan at sandaling pinagmasdan sa ginagawa.
Nakauwi na pala ito ni hindi man lang niya namalayan. Binabantayan niya ang pagdating nito mula kanina, pasulyap sulyap pa nga siya sa may bintana niya upang malaman ang pagdating nito, balak kasi niyang makipagkwentuhan dito. Sa pagkakaalam niya alas singko pa ito babalik, bakit mukhang napaaga yata kaysa sa inaasahan.
Nagulat pa siya nang makita niyang tapos na ito sa nakitang kinakain kanina ay may hawak na naman itong ibang putahe. Nabigla siya sa nakita hindi niya akalain na ganoon pala katakaw ang may-ari ng balinkinitan na pangangatawan na iyon. He felt so amaze sa mga nasaksihan. Lalo tuloy siyang nawili sa pagmamasid rito ng matapos na niya ang pangalawang pagkain ay bumalik na ito sa pagtitpa ng keyboard ng kanyan laptop. Naisipan niyang busy ito. Ilang sandali pa niya itong pinagmasdan bago siya bumaba. Isinalin niya sa laptop ang mga larawang nakuha at ipinprint ang iba. Ang mga larawang ipinprint ay sinamahan niya ng iba’t ibang quotation na ginawa niya kanina laan para sa kanya.
“There’s a lot of reason to smile. First for having god in your life and second for having someone who always watch after you.”
Ginawa niyang isang eroplanong papel ang unang larawan kalakip nga ang isang quotation na ginawa niya. Mula sa pwesto nya sa rooftop ay pinalipad niya iyon pababa patungo sa terrace na kinalalagyan niya.
“Miss sa mga kaso hong ganyan mahirap nang marecover yung mga nanakaw. Malamang nabenta na nila iyon. Tsaka mahihirapan kang magsampa ng kaso. Lalo na’t hindi mo nakuha yung plate number ng taxi kaya wala ka talagang habol.” Mahinahon na tugon ng pulis in charge.
Nagmumukha na siyang tanga sa pagbabalik balik sa presinto marecover lang niya ang mga gamit na nawala. Nawalan sya ng mga importanteng contacts idagdag mo pa rito ang mga pinagkapuyatan nyang mga nobela at script na hindi pa naipapasa. Hindi na talaga niya alam ang gagawin sa pagkakataong iyon. Minsan nga gusto na niyang sumuko na lamang ngunit wala talaga sa bokabyularyo niya ang salitang iyon. She cursed that term. Mahirap kasing bumawi lalo na at naghahabol sya ng oras sa pagpapasa sa mga ito. Her new editor has no consideration at all kahit pa sabihin mo ritong nadisgrasya ang mga gawa nya at kailangan pa syang bigyan ng kahit konting panahon para ulitn ang mga ito. Kaya ngayon looser na looser talaga ang drama nya. Poor Alcina. Lukot ang mukhang nilisan niya ang police station, wala siyang napala at wala na talaga siyang mapapala sa pagbabalik balik doon at mukhang nagsasayang na lamang siya ng oras. Nagpasya na lamang siyang ulitin lahat iyon at gawan na lamang ng paraan kaysa magmukmok. Magdodouble time na lamang siya sa pagawa kahit pa hindi na sya makakain basta mareach lang niya ang dead line ay magiging masaya na sya. Tsaka tama na rin siguro ang nangyari para naman makalimutan na niya ang mga di magagandang eksenang naganap sa kanya nitong nakaraan. Isusubsob na lamang niya ang sarili sa pagsusulat at nang may maitulong pa iyon sa recovery ng kanyang utak at puso. Double purpose nga naman, may maipapasa na syang nobela at script pansamantala pa niyang nalimutan ang mga masasamang pangyayari sa buhay nya. Blessing in disguised na matatawag.
Naglalakad sya patungo sa paradahan ng jeep ng may bumusina sa kanya. Paglingon niya bumungad sa kanya ang mukha ng stranghero. He wore shades kahit na nasa loob pa ito ng kanyang sasakyan. Wala naman siyang maipipintas rito dahil bumagay ito sa matangos niyang ilong na tinernohan pa ng maninipis at mala rosas na labi.
“hop in” alok nito na nginitian pa sya at banayad na tinginan mula ulo hangang paa. Na concius tuloy siya sa paraan ng pagtitig nito naalala niyang naka maong lang pala siyang kupas na tinernuhan ng threefourth shirt at rubbershoes. Nahiya siyang bigla, naisip niyang nagmumukha na talaga siyang hopeless dahil sa mga kamalasang natatamo.
“Thanks pero may pupuntahan pa ako” tanggi niya, at ipinagpatuloy ang paglalakad.
“Wait!” sigaw nito ngunit hindi niya pinansin. Nang medyo makalayo na siya mula sa kung saan sila naguusap kanina ay nakuntento na siya at nasiguro na hindi na siya susundan pa nito. Ngunit nagulat na lamang siya ng may humawak sa kanyang mga braso. Nagtatakang humarap siya. Ang estrangherong kausap pala kanina ang pangahas na humawak sakanya.
“Sssshh..” pigil nito sa tangkang pagtatalak niya. Binawi niya ang braso mula sa mga kamay nito at tumugil sandali sa paglalakad.
“Its hot outside, pwede bang paunlakan mo naman ako this time?” sinserong sabi nito sa kanya. Wala na siyang nagawa kung hindi pagbigyan ito.
Wala silang imikan sa loob ng kotse. Si Gage ang unang nagtangkang bumasag nito.
“Anong ginagawa mo sa police station?” walang ideyang tanong nito.
“Nagfollow up lang ako ng kaso.” Inporma niya
“What happened?” nagaalalang tanong nito.
“Nahold-upan ako sa taxing sinakyan ko last week, at umaasa akong marerecover pa nila ang mga gamit ko.” malungkot na tugon niya.
“Ano yong mga nakuha?” interesadong tanong ulit nito.
“Its none of your business. Masyado ka ng maraming tanong.” pagsusuplada niya.
“Okay.” Pagputol nalang ni Gage sa usapan nahalata kasi niyang mailap ito sa kanya at naiintindihan niya ng pinagdadaanan nitong mga problema ngayon kahit pa hindi nito sabihin sa kanya ay mababakas parin ito. Hindi kasi maitatago ng maganda niyang mukha ang lungkot sa mga mata nito.
Hindi na sila nagkibuan hangang sa marating nila ang Subdivision kung saan pareho silang nanunuluyan. Nagulat pa si Alcina nang mapag alamang magkatapat ang bahay nito at ang bahay na tinutuluyan niya. Pagkakataon nga naman, paano pa niya ito maiiwasan sa susunod na pagkakataon?
MULA sa bintana ng kanyang kwarto ay tanaw na niya ang paglabas ng dalaga mula sa gate ng bahay nito. Minasdan niya ang kabuuan nito at humanga siya ng labis rito. At first hindi siya attracted dito pero sa paminsan minsan nitong pagtitig sa mga larawang kinuha niya rito noong nag iisa ito sa basketball court ay napansin niya ang kakaibang angkin na kagandahan nito na makikita lamang sa katagalan ng pagtitig dito, kaya nga hindi siya nagsasawang pagmasdan ito. He is wondering kung bakit niya pinag aaksayahan ng panahon ang babaeng ito samantalang hindi man ito umabot sa kanyang standards at higit sa lahat hindi siya ang tipo nito. Kaya nga nang hilingin ng kanyang kaibigang si Miro na bantayan ito at paibigin ay hindi niya sinunod ang kagustuhan nito dahil alam niyang hindi niya ito magugustuhan at baka masaktan lamang niya ang dalaga. But he promised to his friend na susubaybayan niya ito kahit na hindi sila maging malapit sa isat isa at mabantayan ng araw araw. Nitong huli lamang niya narealize na gusto na pala niyang sundin ang pakiusap ng kaibigan. This girl arose his manly feelings towards a woman. Hindi niya maintindihan kung bakit niya naramdaman iyon sa kanya samantalang ang supla suplada nito at hindi pa niya ito nakikilala ng lubusan. Malayong malayo nga ito sa mga naging girlfriends nya.
“Is that all you want? Pano kung magbago ang isip mo? Pano kung ako naman ang mapasubo? It will be unfair for me too. Kilala mo naman ako pare seryosong tao.” Pag aarok niya sa kaibigan
“I made my decision final at di na magbabago ito. I’m just doing this for her.” Pinal na sabi niya at sa pagkakataong iyon natapos ang kanilang pag-uusap.
Paulit ulit na pumapasok ang eskenang iyon sa kanyang pagninilaynilay. His friend was right. Tama nga si Miro na sa kanya ito ipaubaya besides they were best of friend at kilala na nila ang isa’t isa. Hindi mapapahamak ang dalaga sa kamay nito kapag nagkataon na mag krus ang landas nila at ibigin siya nito.
Nagpasya siyang umuwi na muna ng bansa upang makapagbakasyon at hanapin muna ang sarili. Masyado na kasi niyang nakalimutan ang sariling pangarap sa pagpapatakbo ng kanilang mga negosyo. Bata pa lamang siya gustong gusto na niyang maging isang kilalang photographer at sumikat ngunit hindi iyon nabigyan ng katuparan dahil mas inuna niya ang kagustuhan ng mga magulang. Bata pa siya nang huling pagtapak niya sa sariling bansa. Mula noon ay hindi na siya nakapagtagal pa rito. Kung hindi nga lang dahil sa mga business trip or meeting nito ay hindi pa siya makakatuntong dito. Minsan umuuwi lamang siya kapag may importanteng okasyon. Masyado siyang naging busy sa pamamahala ng negosyo nila sa ibang bansa. Ayaw kasi iyong patakbuhin ng kanyang nakakatandang kapatid. Mas gusto pa nito ang magtayo ng sariling business kaysa patakbuhin ang business nila. Kaya ayun isinantabi ang sariling pangarap sinunod ang magulang at ginawa ang lahat mapalago lamang ito inilaan ang lahat ng oras upang walang masabi ang mga ito. Minsan nga kapag bibibiro siya ng mga business partners ng parents niya ay napipikon siya. Bakit daw hindi sya nagaasawa? Ano daw ba ang tipo niya at reregaluhan siya ng mga ito. Sa totoo lang gusto na talaga niyang magsettle down, sino ba naman ang ayaw mag asawa lahat naman yata e. Ang problema nga lang ay mahirap makahanap ng matino at disenteng babae sa mga panahon ngayon. Di bale nalang tumandang binata kaysa naman hindi maging masaya at makatagpo ng babaeng manloloko lamang sa kanya. Sapat na sa kanya ang mga nakaraang experience na lagi siya ang naiiwang umiiyak at naloloko. Labis kasi siya kung magmahal, ika nga he’s giving his one hundred one percent na kahit hindi na niya kaya ay ginagawa pa niya basta’t para sa taong mahal nito. Useless ang katalinuhang taglay niya pagdating sa love. Kay nga natuwa siya ng sabihin ng ama na may irereto daw sa kanya ang anak ng kumpare nito na nasa Pilipinas at pinagplanuhan pa nilang i-blind date silang dalawa. Mabilis ang naging pag sangayon niya lalo na nang malaman niyang ito ang cute na batang babae na kalaro ng kanilang bunsong kapatid na si Mac na mas bata sa kanya ng limang taon. He perfectly knew that baby girl kaso hindi na nga lang niya matandaan ang pangalan nito.
Nang makauwi na siya ay saka naman niya nabalitaan na umurong na ito sa blind date at naglayas daw sa kanila. Nadismaya siya at pinilit na lamang niyang kalimutan ang usapan. Total its not too late pa naman hindi naman siya nagmamadaling mag asawa. Ano bang malay niya kung pangit na ngayon ang cute little girl na gustong gusto niyang nakikita noong mga bata pa sila. Kaya isinantabi na lamang niya ang isiping iyon. Nawala na ang excitement na noo’y nabuhay. Sakto naman ang paghingi ng tulong ng kanyang bestfriend na bantayan ang kanyang iniwang kasintahan dahil magpapachemotherapy ito sa Abroad at dadaan sa maselang gamutan, may sakit kasi itong leukemia. Lingid ito sa kaalaman ng kasintahan kaya nga hindi niya magawang magpaalam dito at sabihin ang totoong dahilan, tiyak na magaalala ito ng labis sa kanya baka sundan pa siya nito. Hindi naman niya maatim na makita sya nitong nahihirapan, mas gugustuhin pa niyang saktan at iwan na lamang niya ito kaysa makita syang nasasaktan ng dahil sa kalagayan niya. He will undergo a SCT (stem cell transplantation) isa itong treatment with high doses of chemotherapy and radiation therapy at doon muna sya mamalagi matapos ng mahabang gamutan. At ngayon dalawang taon na mula ng huli nilang paguusap. Napagpasayahan na niyang ituloy ang pagbabantay rito at pagpapaibig, magpakilala na rin siya matapos ang dalawang taong pagsusubaybay rito at nang mas maging malapit sila sa isa’t isa. Mula kasi ng huling magusap sila ng kanyang bestfriend ay hindi na sila nagkaroon ng pa communication sa isa’t isa. Nakiusap kasi ito na ito na lamang ang unang susulat mageemail or cocontact sa kanya pagdating. Kaya mas pinili na lamang niyang magpaubaya na at sumunod sa plano. Malayo kasi ang lugar nila sa aroad na pinuntahan nito. At mukhang ayaw rin nitong makita niya ito sa ganoong kalagayan. Hindi na rin kasi siya nagkaroon ng pagkakataon na alamin ito o kamustahin ito sa dami ng kanyang obligasyon. Wala nga siyang ni anumang balita kung nagging matagumpay ang pagpapagamot nito at lubusan ng gumaling ito. Ofcourse he was a concerned friend pero hindi naman siya perpektong tao na always active ang mind sa lahat ng bagay minsan nakakalimot din siya.
Kaya eto ngayon siya handang handa na, upang panindigan ang pangakong binitawan sa kaibigan, gagawin na niya ang pakikipaglapit rito at sisiguraduhin niyang aalagaan nga niya ito.
Bago niya tuluyang napagpasyahang mamalagi na ng bansa ay pina imbestigahan muna niya ang dalaga at napag alaman niyang ang tinutukoy na kasintahan ng kanyang bestfriend ay ang babae sana na dapat ay irereto sa kanya at makaka blind date nya noon. Nalaman din nito ang paglalayas nya at naging buhay pagkatapos. Kaya nga’t eto siya ginawa ang lahat maging magkalapit lang sila ng bahay, pinilit pa niya ang may ari nito na ibenta na sa kanya ang bahay na iyon sa kahit gaano kamahal na halaga, maging madali lamang sa kanya ang pakikipaglapit rito. Naisip kasi niyang mas malapit mas magiging madali at the same time mababantaya pa niya ito ng maayos. Alam rin niyang labis itong nasaktan sa pag alis ni Miro kaya handa syang gawin ang lahat mapalitan lang ito sa buhay nya. Nang malaman na niya lahat ng tungkol rito ay nagpasya na siyang simulan na ang plano kahit na maging magkaibigan muna sila basta magkaroon lang siya ng pagkakataon na maging malapit sila sa isa’t isa. Walang kaalam alam ang kanyang mga magulang na nasa Pilipinas na siya ngayon, and it was already a week mula ng umalis siya ng Canada pinagbilinan lamang niya ang bunsong kapatid na si Mac na pangasiwaan muna ang mga negosyo nilang naiwan nya. Saka na lamang niya kakausapin ang ama kapag nalaman na nitong umuwi na siya ng bansa. Less than five years na mula nang magdisisyon ang kanyang mga magulang na manatili na lamang sa Pilipinas at nagretired narin ang ama mula sa pangangasiwa ng business nila kaya sa kanya naiwan ang responsibilidad. Ngunit kailangan na rin kasi niyang humanap ng makakatuwang sa buhay at he is really lonely na kaya nga biglaan siya kung magpasya na ipagkatiwala muna ito sa kapatid. Dito niya hinabilin ang mga obligasyon at kasabwat na rin niya ito sa plano na huwag munang ipaalam sa mga magulang ang paguwi sa Pilipinas.
Lumipas ang maghapon na nakakulong lamang sa loob ng bahay na iyon si Gage. Wala naman siyang alam gawin at alam puntahan, wala rin naman kasi siyang naging kaibigan sa bansa kung hindi si Miro, mas lalong wala rin siyang kakilalang kapitbahay dahil kakalipat lang niya nang nakaraang araw. Hindi rin siya sanay na walang ginagawa, noong nasa states pa siya bawat segundo sa kanya ay napakahalaga, minsan naghahabol pa siya ng oras or kapag natyempuhan ng maraming gawain kulang pa sa kanya ang buong araw. Twentyfour seven kung magfunction ang mga nerves niya roon samantalang dito bawat segundo ay tila isang pagsubok na dapat niyang malagpasan nang araw na iyon. Gustuhin man niyang kumuha ng mga larawan sa labas ay parang tukso naman na hindi siya makaalis ng bahay tila may parte ng kanyang katawan na tinatamad at hinihila siya pabalik. Maghapon siyang nagpatugtog at kung minsan ay pinagmamasadan ang mga nakaw kuha niyang mga larawan kay Alcina. Ang iba ngang kuha nito ay iprint niya at para teenage boy na idikit sa kanyang closet. Nagtataka na nga siya sa kanyang sarili na tila ba nagiging weirdo na siya nitong mga nakaraan.
Papalubog na ang araw ng mapagpasyahan niyang akyatin ang rooftop ng bahay. Mula ng mabili niya ito ay hindi pa niya ito nasubukang akyatin, kaya nang maisipan ay tinungo niya agad iyon dala dala ang camera, upang makuhanan na rin ang paglobog na araw sa kanilang lugar. Naisip niyang maganda ang konseptong iyon.
Mula sa kanyang kinatatayuan ay tanaw na niya ang nakaupong dalaga na kumakain sa terrace ng kwarto nito na nasa second floor na nakapaharap sa bahay niya, may kaharap itong laptop kasama ang iilang mga libro at papel sa tabi nito. Marami din ang pagkaing nakalatag sa mesa na mistulang nagpipicnick ito o kaya naman ay may hinihintay na kasalo sa dami ng nasa hapag. Palihim niya itong kinuhanan ng larawan at sandaling pinagmasdan sa ginagawa.
Nakauwi na pala ito ni hindi man lang niya namalayan. Binabantayan niya ang pagdating nito mula kanina, pasulyap sulyap pa nga siya sa may bintana niya upang malaman ang pagdating nito, balak kasi niyang makipagkwentuhan dito. Sa pagkakaalam niya alas singko pa ito babalik, bakit mukhang napaaga yata kaysa sa inaasahan.
Nagulat pa siya nang makita niyang tapos na ito sa nakitang kinakain kanina ay may hawak na naman itong ibang putahe. Nabigla siya sa nakita hindi niya akalain na ganoon pala katakaw ang may-ari ng balinkinitan na pangangatawan na iyon. He felt so amaze sa mga nasaksihan. Lalo tuloy siyang nawili sa pagmamasid rito ng matapos na niya ang pangalawang pagkain ay bumalik na ito sa pagtitpa ng keyboard ng kanyan laptop. Naisipan niyang busy ito. Ilang sandali pa niya itong pinagmasdan bago siya bumaba. Isinalin niya sa laptop ang mga larawang nakuha at ipinprint ang iba. Ang mga larawang ipinprint ay sinamahan niya ng iba’t ibang quotation na ginawa niya kanina laan para sa kanya.
“There’s a lot of reason to smile. First for having god in your life and second for having someone who always watch after you.”
Ginawa niyang isang eroplanong papel ang unang larawan kalakip nga ang isang quotation na ginawa niya. Mula sa pwesto nya sa rooftop ay pinalipad niya iyon pababa patungo sa terrace na kinalalagyan niya.